Gdzieś tam, kiedyś była sobie taka pani. Ta pani zrobiła jeden mały a tak znaczący krok.
1 grudnia 1955 roku Rosa Parks odmówiła oddania swojego miejsca (w autobusie) białemu człowiekowi.
Gdy Rosa odmówiła przejścia na miejsce przeznaczone dla „kolorowych” nie wiedziała, że ten dzień będzie początkiem narodzin ruchu walki o prawa człowieka. Początkiem wielkiej historii i zmian Ameryki.
Segregacja rasowa.
Segregacja rasowa w USA była zapisana w formie praw. Trwała do lat 60 XX. Prawa miały na celu totalne oddzielenie ras. Miejsca dla czarnoskórych były wydzielone na końcu autobusu, tak jak wydzielono im oddzielne krany do picia wody, oddzielne miejsca w mieście, toalety, miejsca pracy, a nawet biblioteki tylko dla czarnych. Między rasowe małżeństwa były zabronione.
Co do miejsc w autobusie było parę niejasnych zapisów, z jednych wynikało, że kierowca może poprosić osobę czarną o ustąpienie miejsca białej, z innych zapisków wynika, że takie zachowanie powinno być egzekwowane natychmiast po zajęciu miejsc.
Claudette Colvin pierwsza?
Dziewięć miesięcy przed Rosą taka sama historia wydarzyła się 15-letniej Claudette Colvin, która została aresztowana za brak posłuszeństwa (nieustąpienie miejsca). Niemniej niektórzy twierdzą, że nie została potraktowana poważnie, bo była zbyt młoda, nie była znana czarnym elitom jak Rosa, która już działała wcześniej jako aktywistka na rzecz praw swoich sióstr i braci.
Rosa wspomina w swoich zapiskach, że ludzie opisują jej historię w sposób nie do końca prawdziwy, mówiąc, iż nie ustąpiła miejsca, ponieważ była zmęczona, fizycznie. Jak sama twierdzi była, ale psychicznie tą sytuacją, nagminnym traktowaniem czarnych ludzi jak przedmioty, ciągłym ustępowaniem.
People always say that I didn’t give up my seat because I was tired,” wrote Parks in her autobiography, “but that isn’t true. I was not tired physically… No, the only tired I was, was tired of giving in. Rosa Parks
To wydarzenie odbiło się oczywiście na życiu prywatnym, Rosa została aresztowana. Wyznaczono jej grzywnę, której odmówiła zapłacić. Przez 381 dni trwał bojkot transportu miejskiego (czarni nie korzystali z autobusów w tym czasie), zorganizowany przez nieznanego wtedy jeszcze Dr. Martina Luthera Kinga, to rozpoczęło Działania Ruchu na Rzecz Praw Obywatelskich.
Krótko po wyjściu z więzienia straciła pracę, z uwagą, iż to nie z powodu bojkotu. Jej mąż musiał rzucić pracę, po informacji, że nie ma takiej możliwości, by jego żona przeciwstawiała się prawu. Rosa dostawała wiele pogróżek i życzeń śmierci drogą telefoniczną, musiała przeprowadzić się z mężem do Detroit, gdzie została doradcą kongresmana Johna Conyersa, Jr. Mieszkała i pracowała tam do końca swoich dni.
W 50 rocznicę jej aresztowania, miejsca w autobusach ( tuż za kierowcą) zostały wolne, by uczcić jej czyn.
Rosa Parks była i jest dla mnie symbolem siły, wiary w swoje przekonania. Znakiem walki o to, co ważne i dobre. Żyjemy w czasach, gdzie nadal łamane są prawa ludzi i zwierząt. W czasach gdzie mało kto podejmuje tak heroiczne czyny, dlatego nie powinniśmy nigdy zapominać o tych, którzy poświęcali swoje życie, by nam żyło się lepiej.
Rosa to róża, która wyrosła między chodnikami. Przebiła się przez beton i rozkwitła jako kwiat aktywizmu. Dała siłę następnym pokoleniom.
Rys: Pani Krysia, wszelkie prawa zastrzeżone.
Polecam wam parę filmów nie tylko dokumentalnych dotyczących praw Afroamerykanów:
Malkolm X- Spike Lee. Wszystkie filmy Spike’a Lee w jakiś sposób poruszają tematykę segregacji rasowej.
Selma- Ava DuVernay
Kolor Purpury- Steven Spielberg na podstawie powieści Alice Walker, znanej działaczki na rzecz praw ludzi i zwierząt.
The Rosa Parks Story- Julie Dash. Jeszcze nie widziałam ale uwielbiam Angele Bassett, która wcieliła się w rolę głównej bohaterki.
